شعر قصد رضا

گفتم رضا و دل پرید
گفتم رضا و اشک ریخت
گفتم رضا و ناله زد
گفتم رضا و آه داد
گفتم رضا فریاد زد
گفتم رضا گفتا مگو
این دل مگر غمناک نیست
این دل مگر بیمار نیست
این دل مگر عاشق نشد
این دل مگر صیدش نشد
گفتم که زائر بوده ای؟
گفتم که مشهد رفته ای ؟
گفتم ضریحش دیده ای؟
گفتم رضا گفتا نگو
هر ساله با شور و شیاق
آه دلی از بحر یار
سر میدهم این من، خدا
کز دوری مولا رضا
دیگر ندارم تاب و نا
قصد زیارت کرده ام
دیدار رویش کرده ام
حال من شوریده دل
یا بار الهی پس به کی؟
این سالها بیخود گذشت
این روزها نالان گذشت
حال من شوریده دل
مولا رضایم پس به کی؟

گفت که آقا طالب است
شمس الشموس عالم است
گفتم که عیب از من بود
روی سیاه از من بود
با این من بد حال و دل
راهی ندارم، یا حسین. 

التماس دعا

سخنی با معین الضعفا

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

باز این دلم هوای میخانه کرده ساقی                  یاد حرم دلم رو دیوانه کرده ساقی

آقای مهربانم سلام ‍؛

الان که دارم این جملات رو می نویسم بغض غریبی گلویم را گرفته  

شوق دیدارت وجودم را احاطه کرده 

عشق تو دلم را ویرانه کرده و بنای پنجره فولادت را در آن بنا نهاده  

می دونی کاش منم یه روز ، فقط یک روز در سال می تونستم خادم اون حرم طلایی شما بشم. 

مگه خواسته بزرگیه؟ 

قبله هشتم

عجب علمى است علم هیئت عشق *** که چرخ هشتمش، هفتم زمین است
برخى از اهالى شهود و عارفان نکته‏سنج، این بیت حافظ را اشاره‏اى زیبا و لطیف به وجود مبارک حضرت رضا علیه‏السلام دانسته‏اند. در تفسیر اینان، مقصود از چرخ هشتم، امام هشتم است که حجت راستین خدا و واسطه فیض او بر مردمان است. هفتم زمین نیز به مشهد امام رضا علیه‏السلام تفسیر شده است که برخى آن را قبله هفتم گفته‏اند. شاعرى خوش‏ذوق گفته است:
از گردش آفاق و نفاق انجم *** سررشته کار خویش را کردم گم
وقت است اگر دست مرا مى‏گیرى اى قبله هفتم، اى امام هشتم
سالکان اهل راز معتقدند که جان و روح ما هفت قبله دارد: اول، مکه معظمه؛ دوم، مدینه منوره؛ سوم، نجف اشرف؛ چهارم، کربلاى معلى؛ پنجم، کاظمین؛ ششم، سامرا و هفتم، مشهد امام رضا علیه‏السلام . دیگر ابیات این غزل نیز با این تفسیر هم‏داستان است:
خم زلف تو دام کفر و دین است ***ز کارستان او یک شمّه این است
جمالت معجز حُسن است لیکن *** حدیث غمزه‏ات سحر مبین است
ز چشم شوخ تو جان کى توان برد *** که دایم با کمان اندر کمین است

شبى در حرم قدس

دیـده فرو بسته ام از خاکیان
تا نـگرم جلـوه افـلاکیـان
شاید از ایـن پرده ندایى دهند
یـک نفَسـم راه به جایى دهند
اى که بر این پرده خاطرفریب
دوخته اى دیده حسرت نصیب
آب بزن چشـم هوسنـاک را
بـا نظـر پاک ببین پـاک را
آن که دراین پرده گذریافته است
چون سَحر ازفیض نظریافته است
خوى سحر گیر و نظرپاک باش
رازگـشاینـده افـلاک بـاش

تبارنامه

هشتمین مهر سپهر سرورى و دهمین خورشید معنوى، حضرت ابوالحسن على بن موسى‏الرضا علیه‏السلام ، بنا بر مشهورترین نقل‏هاى تاریخى، در یازدهم ذى‏قعده 148 ه. ق در شهر مدینه دیده به گیتى گشود. مادر بزرگوار آن امام، بانویى بافضیلت به نام «تُکْتَمْ» یا «نجمه» بود که پس از تولد حضرت، از سوى امام کاظم علیه‏السلام «طاهره» نام گرفت.
نام مبارک آن حضرت، على است و کنیه ایشان، ابوالحسن و چون حضرت على علیه‏السلام نیز ابوالحسن خوانده مى‏شود، حضرت رضا علیه‏السلام به ابوالحسن‏ثانى معروف شده است. مشهورترین لقب امام هشتم علیه‏السلام ، رضاست و دیگر القاب آن امام همام عبارتند از: صابر، فاضل، رضى، وفى، صدیق، زکى، سراج‏الله، نورالهُدى و قرةُ عین‏المؤمنین.
امام رضا علیه‏السلام مدت 35 سال امامت پدر بزرگوار خود را درک کرد و از محضر نورانى حضرتش بهره‏مند شد. على بن موسى‏الرضا علیه‏السلام بیست سال عهده‏دار امامت امت اسلام بود که از آن میان، هفده سال در مدینه و سه سال آخر در خراسان گذشت. امام رضا علیه‏السلام در آخر صفر سال 203 ه. ق و در 55 سالگى به دست طاغوت عباسى، مأمون به شهادت رسید

دل نوشته هایی در مدح امام رضا (ع)

سلام بر سید گل‏ها 

اى مولاى هشتم! تو نوید رویش باران از سقف بهارانى. تو مایه طراوت گل‏هاى ایمانى. تو برکت جاى جاى ایرانى. خورشید با بوسه بر بارگاهت، روز را آغاز مى‏کند و گرما را به وام مى‏گیرد. صداى تو در رگ‏هاى زندگانى جارى است.
اى هشتمین گل بوستان محمدى! اى منتهاى خواهش دل‏ها! اى آفتاب روشن قبله‏گاه ما! اى نور مطلق امروز و فردا! اى سبزه‏زار سرزندگى و صفا! اى پناه‏گاه آهوان رمیده دل‏هاى ما! تو روح باغستان زندگانى هستى. تو مبشر امیدى. تو ناخداى کشتى هدایتى.
سلام بر تو و بر هر انسان شایسته‏اى که شور و شعورش، او را به پشت پنجره فولاد و ضریح آفتاب مى‏کشاند؛ پنجره‏اى که از عشق لطیف‏تر، از گلبرگ زیباتر و از همه دنیا بزرگ‏تر است. سلام بر تو اى همیشه سبز! اى سید گل‏ها! یا على بن موسى‏الرضا علیه‏السلام .